Copyright © Mariusz Parlicki 2016 -2019

Designed by Mariusz Parlicki 2016 -2019

Parlicki.pl 

Poezja miłosna, czyli wiersze, których jest najwięcej

Ze wszystkich tematów, które poruszane są w poezji, czyli w sumie ze wszystkich tematów w ogóle, najpopularniejszym zapewne jest miłość. Wierszy miłosnych jest najwięcej, są najczęściej czytane, publikowane, co jednocześnie idzie w parze z tym, że są to w swej masie wiersze najsłabsze. Trzeba z masy utworów miłosnych wyłuskiwać te, które są naprawdę dobre, warte uwagi, nieschematyczne i nienapisane tak, że zrozumiałe są wyłącznie dla autora i/lub osoby mu najbliższej. 

Wiersze o nieszczęśliwej miłości

Najgorzej na tym tle wypadają wiersze o nieszczęśliwej miłości, o których kiedyś napisałem, że niestety są zazwyczaj tak beznadziejne, jak ta miłość. No cóż, miłość to temat rzeka, ale jednocześnie temat, w którym łatwo otrzeć się o grafomanię, banał. Może wynika to z faktu, że nasza miłość jest zawsze niezwykła dla nas, ale już dla innych wydaje się schematyczna, banalna, trywialna, ot taka pospolita. Poetami, choć na chwilę, zostają często osoby nieszczęśliwie zakochane, zranione, niepotrafiące miłości swej wyznać, bądź też nieumiejące pogodzić się z jej odrzuceniem. Sięgają wówczas po poezję, próbują swe uczucia przelać na papier, a z czasem postanawiają się nimi podzielić z czytelnikami, których bez problemu znajdują wśród równie nieszczęśliwie zakochanych.

Najlepsza poezja miłosna

Są jednak i wspaniali piewcy miłości, zarówno tej szczęśliwej, jak i tej nieszczęśliwej, spełnionej i tej niespełnionej. Wśród najbardziej znanych można wymienić między innymi: Petrarcę, czy Szekspira, a wśród polskich autorów: Jasnorzewską-Pawlikowską, Leśmiana, Poświatowską, czy Skamandrytów.

Poezja miłosna na poważnie

Nie odbiegam od ogółu poetów i ja, choć wierszy miłosnych sensu stricto jest w moim dorobku niezbyt wiele. Najwięcej znajdziecie w moim debiutanckim tomiku - zobacz "Kasyno życia". Jako że tomik ten pisałem będąc nastolatkiem, część utworów może wydawać się tak piękna, jak jeleń na rykowisku, no ale cóż, są to grzechy młodości. Tematyka miłosna pojawia się także epizodycznie w tomiku "Hamlet współczesny", w cyklu moich wierszy poświęconych Krakowowi - zobacz "Magiczny Kraków", czy też w wierszach refleksyjnych - zobacz "Wiersze refleksyjne".

Wiersze o miłości z przymrużeniem oka

O miłości, zwłaszcza tej w wymiarze fizycznym (seksie) piszę w sposób satyryczny, ironiczny, groteskowy, nierzadko rubaszny w moich książeczkach, zawierających poezję niepoważną. Możecie te wiersze przeczytać w formie e-booków, które udostępniam darmowo na mojej stronie - "E-booki", jak też na następujących podstronach - "Fraszki", "Limeryki z pieprzykiem", "Kij w mrowisko", "Satyry i bajki", czy "Onamudaje". Poniżej zamieszczam kilka wybranych wierszy poświęconych tematyce miłosnej. Życzę miłej lektury i pięknej, wielkiej i nieprzemijającej miłości.

Jak cię kocham

Jak cię kocham? Nie mogę powiedzieć,
bo w języku wciąż słów takich nie ma,
ale może ktoś pisze, kto?, nie wiem,
w nieodkrytym języku poemat
na ten temat,
lecz zanim powstanie,
jak cię kocham, dam wyraz spojrzeniem
tak głębokim, jak oczu wyznanie
może być, reszta - będzie milczeniem.

Pierwsza miłość.

Nie widziałem cię chyba sto lat,
między nami wykopał czas przepaść,
którą próżno zasypać by chciał
najzdolniejszy śpiewak-poeta.

Choć muzykę by piękną i tekst
stworzył taki, że serce aż rośnie,
to ta przepaść istniałaby, więc
by znów na nią spoglądał żałośnie.

Nie widziałem cię chyba sto lat
i możliwe, że już nie zobaczę,
lecz gdy Cohen śpiewa to tak
wszystko widzę jak dawniej. Inaczej

być nie może. A może, kto wie,
tak jest lepiej lub lepiej już było?
Kiedy kładę się spać to znów śnię
pierwszą miłość, śnię pierwszą miłość.

Twoje zdjęcie

Wśród szpargałów skurzonych od lat,
przekładanych z miejsca na miejsce,
odnalazłem zaginiony czas -
Twoje zdjęcie,
Twoje zdjęcie.

Czarno-białe, nieostre , a róg
poplamiony czerwonym winem,
kto pomyślałby, że znajdę tu
tę dziewczynę,
tę dziewczynę?

Na strychu unosi się kurz
w odcieniach szarości i różu,
czuję, że łzy pociekły mi już.
To od kurzu,
to od kurzu.

Odłożyłem zdjęcie, by czas
tak, jak wszystko dalej je zmieniał.
Może zajrzę tu za parę lat
po wspomnienia,
po wspomnienia?

A jeżeli nie zajrzę to ktoś,
będzie kiedyś miał może zajęcie,
by wymyślić co robi tu to
Twoje zdjęcie
Twoje zdjęcie.

Głupia miłość

To była taka miłość głupia,

jakiej nie widział dotąd świat,

ale zobaczył i osłupiał -

mieliśmy osiemnaście lat

i wszystko było takie proste,

choć nie ma w życiu prostych dróg,

przepaście łączyliśmy mostem,

bo wspierał diabeł nas i bóg.

Rwaliśmy zakazane jabłka,

by razem z nich wyciskać sok,

nago na łące leżąc w kwiatkach,

myśleliśmy, że kwitną rok.

Piliśmy wodę ze strumienia,

z rybną konserwą jedząc chleb,

a czuły nasze podniebienia,

że goszczą w siódmym z siedmiu nieb.

To była taka miłość głupia,

jakiej nie widział dotąd świat,

ale zobaczył i osłupiał -

mieliśmy osiemnaście lat

i wszystko było takie proste,

choć nie ma w życiu prostych dróg,

przepaście łączyliśmy mostem,

bo wspierał diabeł nas i bóg.

Po rannej rosie biegnąc boso

pozdrawialiśmy nowy dzień

i szliśmy, gdzie nas nogi niosą,

bo wszystko było niczym sen.

Z ust do ust dając sobie wiśnie,

czuliśmy miód w nich, a nie kwas

i kochaliśmy się bezwstydnie,

bezwstydnie, chociaż pierwszy raz.

To była taka miłość głupia,

jakiej nie widział dotąd świat,

ale zobaczył i osłupiał -

mieliśmy osiemnaście lat

i wszystko było takie proste,

choć nie ma w życiu prostych dróg,

przepaście łączyliśmy mostem,

bo wspierał diabeł nas i bóg.

Taka wiosna raz jeden się zdarza

Taka wiosna raz jeden się zdarza,

choć się wiosny zdarzają co roku,

tak błyszcząca jak szybki w witrażach,

tak soczysta jak zieleń na stoku,

a do tego taka niewinna,

jak dziewczyna w kwiecistym wianuszku,

nieporadna tak i dziecinna,

jak młodziutka biedronka w kwiatuszku.

Tamtej wiosny, choć wiosen mam wiele

niezwykłego się coś przydarzyło,

przyszła do mnie, jak oddech w niedzielę,

- najpiękniejsza dziewczyna, z nią miłość.

O tej wiośnie zapomnieć nie da się,

o tej wiośnie zapomnieć się nie da,

choć straciłem tę miłość, po czasie

wiem, że takiej jak tamta mi trzeba.

Loki blond

Jak na niebie się kłębią obłoki,

jej na głowie kłębiły się loki

złote blond, w blasku słońca błyszczące,

jak kaczeńce rozsiane po łące.

Letni wietrzyk nieśmiało je muskał,

niczym chłopak ukradkiem na randce,

nim ośmieli się cmoknąć ją w usta

w romantycznej parkowej altance.

Nie zapomnę dziewczyny tej loków

w blasku słońca spomiędzy obłoków

i nie stracę już nigdy ochoty,

by w jej loki się wplątać jak motyl.

Jaka bądź miłość

Miłość wyryta na kłódce,

miłość opita przy wódce,

ta wydrapana na drzewie

i ta, o której nikt nie wie,

miłość spóźniona, zbyt wczesna,

miłość radosna, bolesna,

ta skryta i ta pełną piersią,

kolejna, choć zawsze jest pierwszą,

miłość ta, którą się śniło,

jaka bądź, ważne, że miłość.

Życie i sen

Nad dachami miasta noc rozwiesza sny,

ja zostanę twoim,, moim będziesz ty

I tak aż do świtu będziemy się śnić,

by w barwach błękitu dalej z sobą żyć.

A kiedy nad miasto wieczór przyjdzie znów,

chętnie powrócimy, każdy do swych snów,,

bo te sny wracają tak, jak refren ten

ze snem bywa życie, gdy życie jest snem.

Ty mnie będziesz śniła, ciebie wyśnię ja,

nad dachami miasta sny zawisły dwa,

a kiedy nas ze snów zbudzi nowy dzień

niech nam czas przeminie słodko niczym sen.

Miłość bez metafory

Gdy piszesz wiersz o miłości,

nie zakop się w metaforach,

mów o miłości najprościej,

tu na przenośnie nie pora.

Bo miłość nie znosi przenośni,

a i porównań nie znosi,

pisz o miłości najprościej,

kiedy o wiersz cię poprosi.

Gdy piszesz wiersz o miłości,

nie zakop się w metaforach,

mów o miłości najprościej,

tu na przenośnie nie pora.

Bo miłość lubi konkrety,

wiersz zrozumiały od razu,

unikaj metafor, niestety,

weź proste środki wyrazu.

Gdy piszesz wiersz o miłości,

nie zakop się w metaforach,

mów o miłości najprościej,

tu na metafory nie pora.

Czekanie na miłość

A ona ciągle czeka w oknie,

że może przyjdzie do niej miłość,

parapet w deszczu i łzach moknie,

bo ciągle jest tak, jak już było.

I nic nie zmienia się, a czas

dzień za dniem płynie niczym rzeka,

a ona w oknie już od lat

na miłość czeka, czeka, czeka.

I czekać będzie próżno, bo

choć upływają dni za dniami,

nie wejdzie miłość w jej okno,

bo miłość zwykle wchodzi drzwiami.

Nie zostawiajmy miłości na jutro

Nie zostawiajmy miłości na jutro,

nie odkładajmy jej w czasie,

bo jutro może będzie nam smutno,

bo jutro może nie da się.

Nie odkładajmy miłości na jutro,

dziś lepiej ją chwycić, niż marzyć,

bo jutro..., jutro może być futro,

miłość się może nie zdarzyć.

Nie odkładajmy miłości na jutro,

bo jutro to może zła pora,

a bez miłości żyć strasznie trudno,

miłość potrzebna na wczoraj.

Nie odkładajmy miłości na jutro,

pochwyćmy ją dziś w życia pędzie,

nie odkładajmy miłości na jutro,

bo jutra być może nie będzie.

Śniłem cię dzisiaj

Śniłem cię dzisiaj wczesnym świtem,

albo to przedświt był, sam nie wiem,

oczy w poduszkę miałem skryte,

lecz wiem, że kogut piał pod drzewem.

Śniłem cię tak realistycznie,

że czułem zapach twego ciała,

muskałem zmarszczki twe, mimiczne,

ustami, gdy się uśmiechałaś.

Ręką błądziłem po twych piersiach,

na sobie czułem gładź twych dłoni,

część snu zbliżała się najlepsza,

i nagle - budzik się rozdzwonił.

Jesienna miłość

Gdy spotykają się jesienią

ona i on na spacer krótki,

liście na drzewach się czerwienią

tak, jakby się opiły wódki.

A kiedy ten ich krótki spacer

od czterech godzin się nie kończy,

jesienny deszcz wzruszony płacze,

a wiatr im liść we włosy plącze.

Wieczorem stary kruk i wrona

widząc ich nadal, kłapią dziobem,

że najwyraźniej on i ona

gdzieś w górze są pisani sobie.

Wiersz dla ciebie

W popielniczce papieros się tli,
w filiżance - kawa zziębnięta,
czytam mail, piszesz bym nie był zły,
lecz przyjedziesz dopiero na święta.

Dzieci cicho w łóżeczkach już śpią,
chrupek garść nasypałem znów kotu
i pod nosem zakląłem: - psia kość,
do świąt jeszcze jest ponad pół roku.

Do piwnicy poszedłem, by tam
sprawdzić, czy ktoś nie ukradł choinki,
ręce potem umyłem i łza
popłynęła na widok twej szminki.

Zapomniałaś ją zabrać, bo już
trzeba było gnać na lotnisko,
więc została i czeka wciąż tu
tak, jak czeka dokoła tu wszystko.

Kraków już się układa do snu,
na zajezdni śpią smacznie tramwaje,
sąsiad kaszle, nie może wziąć tchu,
bo zbyt mocno pachnie mu majem.

Psy bezdomne gryzą się gdzieś
niedaleko, bo dobrze je słyszę
i to wszystko układa się w treść
wiersza, który dla ciebie piszę.

Tak

Jak kamienna lawina z łoskotem
ku dolinie zbiega spod szczytu
tak najszybciej jak tylko mogę,
biegnąć chcę do twych oczu błękitu.

Szybko tak, jak fala tsunami,
która gna niewstrzymana lu wyspie,
tak by usta z twoimi ustami
móc połączyć, z oddali gnam, gdy śnię.

I jak głaz, który nad morskim brzegiem,
był od zawsze, jest i zostanie,
chcę przy tobie tylko ja jeden
stać. Do końca, jak stoi ten kamień.

Gitara i klarnet
 

                       (do obrazu Georga Braque'a, Gitara i klarnet)

Na pewnej ulicy przy barze
dla ludzi grali w duecie:
ona - na gitarze,
on - na klarnecie.
Ona - na gitarze,
on - na klarnecie.

W pobliskim kościele witraże
aż drżały, gdy grali w duecie:
ona - na gitarze,
on - na klarnecie.
Ona - na gitarze,
on - na klarnecie.

Rozpromienione ich twarze
rysownik szkicował w kajecie:
gdy ona na gitarze
grała, a on na klarnecie,
gdy ona na gitarze
grała, a on na klarnecie.

Aż w końcu się to zdarzyło,
na wieczność stali się parą
nie tylko oni ze sobą,
ale i klarnet z gitarą.
Nie tylko oni ze sobą,
ale i klarnet z gitarą.

Gdybyś była...

                          Mojej żonie Ani

Gdybyś była melodią - bym nucił,

Gdybyś deszczem była - bym moknął,

Albo snem – to bym się nie obudził

I bym kwiatem był – jeśli ty wiosną.

Gdybyś była wyznaniem – bym wierzył,

Gdybyś była nadzieją – bym czekał,

I bym spłonął – gdybyś była płomieniem,

A gdy morzem – wpadłbym w ciebie jak rzeka.

Moja pierwsza

Wracam w myślach do dziewczyny
kiedy są jej imieniny,
a to tak od września aż do października,
nie pamiętam dziennej daty,
bo spisałem ją na straty,
tak przynajmniej chcę by było w pamiętnikach.

Gdy widziałem ją na przerwie,
czułem, że mnie coś rozerwie
i nie miałem nic przeciwko by tak było,
gdy jej miałem podać rękę,
odwiedzałem wpierw łazienkę,
przeczytałem w babskiej prasie, że to miłość.

Jak to mówią było różnie,
kwadratowo i podłużnie,
choć do końca nie wiem, która opcja lepsza,
raz prosiła, bym z nią został,
a raz była taka ostra,
że mówiła bez ogródek, żebym spieprzał.

No i może głupi byłem,
bo faktycznie to spieprzyłem,
może ona też się trochę przyłożyła.
Jedno jednak wiem na pewno,
że choć nie jest tą mą jedną,
to nie zmieni nic, że moją pierwszą była.

Litania zachwytów

Tę rudą plamkę z boku

po prawej,

ten mały pieprzyk na brzuchu,

oczy od komputera łzawe,

ucho

i dziurkę w uchu,

i pupę,to nic, że z celulitem -

kocham z zachwytem.

Dziewczyna z koszem róż

Na rogu Brackiej i Gołębiej

do knajpki, której nie ma już

wchodziła, gdy już było ciemniej

dziewczyna z wielkim koszem róż.

Mięta i rumianek

Kiedy czerwcowa krótka noc

ustaje, coś pcha mnie na ganek,

gdzie siedzisz ty okryta w koc

i czuję mięte przez rumianek.

List wakacyjny z Mikołajek

Ósmy dzień leje w Mikołajkach

i ja zalany wciąż w tawernie.

Dziś zjadłem bekon na dwóch jajkach,

sześć piw wypiłem i trwam dzielnie.

Czekam, bo ma się wypogodzić,

przynajmniej są prognozy takie,

a jeśli nie, to nic nie szkodzi,

bo zżyłem się ze swym sztormiakiem.

Czekam, a dookoła leje,

tam biały szkwał, tu piorun błyska,

zziębnięta młodzież śpiewa "Keję",

piw już nie piję, lepsza - czysta.

Żagle są mokre niczym mopy,

błoto, kałuże nie do wiary,

w krąg chwieją się mazurskie chłopy

i potopiły się komary.

Pytasz mnie w liście, czy żałuję,

że nie ma Ciebie tutaj ze mną.

Nie, nie żałuję. Gdybyś była,

byłabyś bardzo nieprzyjemną.

Bo Ty kochanie nie przywykłaś

w lipcu do takich anomalii,

a ja też bym nie umiał wytrwać,

jak Ty na plaży w tej Italii,

Więc pozostańmy, ja w tawernie,

Ty na leżaku i z mojito,

Wypoć się za mnie, a ja zziębnę

za Ciebie. Kocham Cię, finito.

Gdy twój oddech otula me ramię o świcie,

a rzęs trzepot łaskocze rozkosznie policzek,

jakże kocham i ciebie, i ranek, i życie.

Ach, rozpływam się cały w szczęściu i zachwycie,

i rozpala mnie pierwszy słoneczny promyczek,

gdy twój oddech otula me ramię o świcie.

Wzrok zanurzam w twych oczu i nieba błękicie,

i radosny gwar słyszę zbudzonych uliczek,

jakże kocham i ciebie, i ranek, i życie.

Już na jutrznię z kościoła dzwonu słychać bicie

i odgłosy skowronków na trele potyczek,

gdy twój oddech otula me ramię o świcie.

Choćby po tym poranku było gradobicie,

a z koryta by senny wystąpił strumyczek

jakże kocham i ciebie, i ranek, i życie.

A gdy przyjdzie ta chwila zatraty w niebycie

obraz twój przyćmi wszystkie twoich poprzedniczek.

Gdy twój oddech otula me ramię o świcie,

jakże kocham i ciebie, i ranek, i życie.

Dmuchawce

Gdy przekwitłe dmuchawce,

przed kościołem na ławce,

rozdmuchałaś przede mną z uśmiechem,

ja jak w kamień zaklęty,

choć był wtedy dzień święty,

upajałem się twoim oddechem.

Noc bez ciebie

Noc dziś jest taka jasna,

księżyc złotem się iskrzy,

a ja pewien już jestem,

że nic mi się nie przyśni.

A tak chciałbym ulecieć

w mych marzeniach do ciebie,

noc dziś jest taka jasna,

liczę gwiazdy na niebie.

Wiersz dziś trudno się pisze,

myśl się trudno wykuwa,

noc dziś jest taka jasna,

księżyc w otchłań się wsuwa.

I już zorze świtają

blaskiem tęczy na niebie.

Choć noc była tak jasna,

mroczno było bez ciebie.

Liryk o pewnym ziarenku

to ziarenko

mała złota kuleczka

ciepła nadzieją szczęścia

kiełkuje

pączki

jak zachwyty nad światem

wybuchają

świeżością liścia

to ziarenko

mała złota kuleczka

pęcznieje jak gąbka

oddechem

słowem

gestem

z wodospadu oczu

spija krople spojrzeń

to ziarenko

mała złota kuleczka

wydało kwiat

jeszcze go nie nazwałem

bo jak wymówić imię

na wdechu zachwytu.

List do Platona

filozofie w obłokach

nędzny jaskiniowiec pyta ciebie

idei mesjasza

czy platońska miłość jest twoja

czy nasza

czy niczyja czyli boska

niedostępna

czy nam ludziom dana tylko ta występna

którą wciąż kapłani z ambon ganią

którą ty sam ganisz jako płytką

pierwszą klasę w piękna szkole

ja gdy innej mieć nie mogę

to ją wolę od miłości piękna

co jest pięknem samym w sobie

tam za grobem ona żyje

ja nim w grobie przysnę wieki

tu chcę kochać tak jak umiem

bo daleki od idei jestem w lochu

lecz się zbliżam chyba do niej krok po kroku

i się boję

czy nie zatka mnie zdumienie

gdy ta miłość sama w sobie będzie cieniem jakiejś innej

która większym światłem płonie

jak kochają tam w zaświatach mój Platonie

zbadaj problem ten bo tutaj krąży plotka

że w zaświatach przyjdzie wszystkim nam się spotkać

miłość chwalić trzeba wszędzie

pięknie

hucznie

zobaczymy się niedługo

szykuj Ucztę.

Pożegnanie Ofelii

Kącik złamanych serc pod miastem,

łoża z kamiennym baldachimem,

gruba pierzyna jest tam piaskiem.

Piasek otula łoża skrzynię.

Tam się spotkamy po rozłące,

tam się na pewno połączymy,

tam wszystkie ciała robak plącze

tam się wygodnie rozłożymy.

I wybijemy się do słońca

krzewem jaśminu lub bzu drzewem,

i tak będziemy trwać do końca.

Jakiego końca? - tego nie wiem.

Dwa słońca

Dwa słońca świecą w mym życiu,

jedno i drugie jest jasne,

przed nimi siedzę w ukryciu,

gdy one świecą — ja gasnę.

Za jednym chciałbym podążyć,

drugie promieniem mi błyska,

drugie dosięgam już ręką,

pierwszego parzy mnie iskra.

Lat tyle żyłem w ciemności,

spokojnie czekałem końca,

aż w życia mojego nocy

rozbłysły te dwa słońca.

Myślę — dwa słońca to próba,

próbna, nadmierna jasność.

Kiedy wybiorę z nich jedno,

wówczas obydwa zagasną.

Miłość

Nie jest dziewicą

nie jest świętą

nie jest kryształem

łzą diamentu

nie jest sierotą

lub biedaczką

nie jest też dzieckiem

dobrym

wiernym

co za cukierek się uśmiecha

choć wierzy w świętość

to tkwi w grzechach.

Ciepło/zimno

Pytałem asystenta Google,

sprawdzałem w mapach GPS,

lecz nie wie Google
i w ogóle wskazówek brak,

gdzie szczęście jest.

Parlicki.pl