Wiersze o jesieni

Nie zaczęła się jeszcze naprawdę,

a już dała się liściom we znaki,

przemoczyła w ogrodzie mi ławkę,

na południe wygnała precz ptaki.

Dnia zabrała już tyle, co zdrowia

szef zabiera mi w pracy co roku,

strach pomyśleć, że trzeba od nowa

smaki lata w butelce czuć soku.

Nie pociesza mnie przędza pajęcza,

babim latem niech cieszą się dzieci.

Coś mnie od tej jesieni odstręcza,

a tymczasem za liściem liść leci.

Z łoskotem jabłka lecą z drzew,

kasztany z grubych łupin
i tylko słychać ptaka śpiew,

co został, bo był głupi.

Na butach błoto, w szalach wiatr,

w kieszeni dwa żołędzie,

a dookoła tańczy świat,

bo będzie to, co będzie.

W kominkach ogień już się tli,

herbata lgnie do rumu,
a przy niej razem ja i ty

z muzyką z wiatru szumu.

I choć się nie chce przetrzeć mgła,

a słońce zza chmur wyleźć,

celebrujemy ty i ja

jesienne wspólne chwile,

bo choć się nie chce przetrzeć mgła,

a słońce zza chmur wyleźć,

celebrujemy ty i ja

jesienne wspólne chwile.

Dym

Przez komin z pieca dym wyleciał,

to w lewo się, to w prawo snuje,

krąży, chce wrócić znów do pieca,

choć już go piec nie oczekuje.

Przysiadł pod lasem, w złotych liściach,

pochylił się nad senną rzeką

i o swym domu - piecu myślał,

choć piec już bardzo był daleko.

Myślał o ciepłe, które stracił,

o czasie, co tak szybko minął,

myślał. Noc wyszła w czarnej szacie

z lasu, a on się w niej rozpłynął.

Złote ramy

Świat wkracza w złotość od zieleni,

czas rwania jabłek i wykopki,

muchomor tak się zaczerwienił,

że mu wylazły białe kropki.

Wierzbom przerzedły długie grzywki,

kasztany z kolców się wykluły,

opadły śliwki robaczywki,

pajęcze sieci się popsuły

I poleciały w dal, w przestworza,

tak jak uleciał obraz lata,

jesień spłynęła z gór do morza,

wiatr liście zrywa i rozmiata.

Jesień- świat w zdobnych złotych ramach,

na polach aż chcą pęknąć dynie,

wrzosy się ścielą po polanach,

torując drogę srebrnej zimie.

Październikowy widoczek

Z leszczyny sypią się orzechy,

jak perły rozerwane w tańcu,

myszy z pól garną się pod strzechy,

gdzie trwa modlitwa na różańcu.

Kogut jesienną złapał chrypkę,

na łące złapał lis zająca,

ślimak bezdomny śpi pod grzybkiem,

bo trwa szaruga od miesiąca,

a jodła pięknie się zieleni

i połyskuje igłą sporą,

bo gdy się skończy czas jesieni

to w świecidełka ją przybiorą.

Kasztan

Kasztan na jesień się otwiera

jak dziewczę na swą pierwszą miłość,

lecz upadł, sam się nie pozbiera

tak mu się życie potoczyło.

Leży samotnie w gęstej trawie,

przykryty rudym kocem liści,

usycha, nie ma już go prawie,

nikt o nim nawet nie pomyśli.

Tak w życiu będzie, jest i było

od dawien dawna, od zarania,

jeden ma jesień życia miłą,

a drugi w niebyt się wkasztania.

Listopadowy zmrok

Gaśnie listopadowe niebo,

ostatni liść się jeszcze miota

na wietrze, który smaga drzewo.

Dokoła smutek i tęsknota.

Trawy okrywa warstwa szronu,

srebrnozimnego niczym skalpel,

w oddali świecą światła domów,

ostatni liść się z wiatrem szarpie.

Na skraju lasu głodne sarny,

dziki na polu orzą ziemię,

niebem klucz ptaków płynie czarny,

unosząc dnia ostatnie tchnienie.

Listopadowy zmrok zapada,

choć w pamięć mi zapadło lato

słodkie, jak dzieci, te sąsiada

i ciepłe jak termos z herbatą.

Staruszka jesień

Staruszka jesień trwa w zadumie,

jak gęsta mgła na wrzosowiskach,

rozmyśla czule tak, jak umie

o wszystkich utraconych listkach.

O wszystkich powiędniętych kwiatach

i o owocach utraconych,

o pożegnanych śpiewnych ptakach,

o planach roślin niespełnionych.

O tym co było, czego nie ma,

o tym co się niebawem zdarzy.

Staruszka jesień myśli niema,

a deszcze płyną jej po twarzy.

Poszarzała jesień

Szarzeje z wolna barwny świat,

gdy jesień z błysku wchodzi w mat,

gdy woskowieje liści skóra,

a wszystko mleczna mgła otula.

Cichnie parkowych alej gwar,

aleje niczym czarne szale,

a ponad nimi nieba stal,

ni krzty błękitu, słońca wcale

nie ma, choć nad chmurami wciąż

zapewne świeci tym, co w niebie,

jeżeli niebo jest, to są.

W zmarzniętej ziemi wrona grzebie.

Jesień na całego

Sypią się ziarna słonecznikom,

jabłoniom jabłka, śliwom śliwki,

włosy zsiwiałym emerytom,

a w zagajnikach - stare dziwki.

Z gęsi się sypie puch i pierze,

z kasztana kasztan, żołądź z dębu,

łańcuch rozsypał się w rowerze,

więc posypało się pięć zębów.

I posypało się też zdrowie,

więc smutny jestem jak na stypie,

z drzew gęsto sypie się listowie,

bo wszystko się jesienią sypie.

Chmurna jesień

Kiedy drzewo złoci się,

dym spowija kartoflisko

zaczynamy wierzyć, że

chmurna jesień jest już blisko.

Ptaki odlatują już,

w drzew koronach coraz ciszej,

już na polach nie ma zbóż,

zwiędłe róże wiatr kołysze.

Chmurna jesień, smutny czas,

krótki dzień, a noc bez końca,

przemoczony bury las,

bez człowieka i bez słońca.

W pustych polach tylko strach

w przemoczonej drży kapocie,

wiatr kapelusz z głowy zwiał

i zawiesił gdzieś na płocie.

Kot samotnik przemarzł tak,

że się w jakąś kotkę wtula,

wszystkim teraz ciepła brak,

więc się trzeba poprzytulać.

Zrozumieć jesień

Upaja nas jesienny pejzaż,

szelest doszczętnie zwiędłych liści,

a jednocześnie nas odstręcza

starość, nikt o niej nie chce myśleć.

Nie rońmy łez nad zwiędłym liściem,

sadem, choć nie ma już owoców,

ale pochylmy się nad bliskim,

niech spotka z naszą się pomocą.

Pożółkłe liście tak jak ręce,

powiędłe kwiaty tak, jak skóra,

w jesieni można dostrzec więcej,

gdy się nie buja nazbyt w chmurach.

Liść

Usycha na drzewie liść stary z tęsknoty,

na wietrze trzepotać już nie ma ochoty,

przestały mu w żyłach buzować już soki,

wszak takie starości są liścia uroki.

Niebawem bezwładnie opadnie na ziemię,

odejdzie, gdzie innych już liści są cienie,

a drzewo trwać będzie w ten ziąb, niepogodę

do wiosny. Z nią liście narodzą się młode.

Jesień w sadzie

Czerwone jabłka w deszczu kroplach

soczyste, chociaż gałąź sucha,

liście zabarwia żółć i ochra

i rwie na strzępy zawierucha.

Zgłodniałych ptaków ciemne klucze

mkną niebem tak, jak u Hitchcocka,

gdy się po sądzie mokrym włóczę,

patrząc na jesień, jak w gnat sroka.

Słota

Czupryny drzewom w parkach rzedną,

dzień skurczył się jak z wiekiem człowiek,

opalenizny letnie błędną,

i zima już sen spędza z powiek.

Jesień ze złotej przeszła w słotną,

od dwóch tygodni wiatr i deszcze,

ziąb przez nieszczelne włazi okno,

więc choć pod kocem, czuję dreszcze.

Wrząca herbata, miód, cytryna,

korzeń imbiru drobno starty,

ciemno, choć młoda dość godzina,

a w sercu smutek nieodparty.

Jak długo jeszcze żyć nam przyjdzie

z tym zimnem, błotem i szarugą,

bez światła słońca, co nie wyjdzie

zza chmur stalowych? Jeszcze długo.

Jesienny optymizm

Piękna jesień - oczywiście -

z drzewa lecą złote liście.

Jak poleje i jak pizdnie,

człowiek na nich się poślizgnie.

 

Złamią nogę starsze panie

na żołędziu, lub kasztanie,

a do nieba przez klinikę

pójdą struci sromotnikiem.

 

W sadzie jabłek co nie miara.

Gdy je zerwie moja stara,

będzie jęk i płacz w chałupie,

że ją łupie w kręgosłupie.

 

Piękna jesień - oczywiście -

na gumiaki zmieniam klapki

i jak głupi grabię liście,

zbieram pigwy do herbatki.

 

Obrodziły. Zbieram, zbieram...

Cukier drogi. Z tej przyczyny

takie cierpkie ciągle zżeram,

przez co stroję kwaśne miny.

 

 

 

Taki klimat

 

Szare niebo,

czarne wrony,

mgła i deszcz.

 

Zimny ranek,

mokry ganek,

w budzie pies.

 

Gniją liście,

wiatr w koronach

łysych drzew.

 

Szarobura

woda w Wiśle,

jesień, ech.

 

Parasole

w zimnych dłoniach

gną się, drżą.

 

Krople deszczu

wiatr zamienia

w srebrny szron.

 

W nosie katar,

w gardle drapie,

a prognozy?

 

Jak prognozy

o tej porze -

będzie gorzej.

 

 

 

Klonowa aleja

 

Klonowa aleja czerwieni się, złoci,

zieloność się miesza z żółcieniem,

w klonowych koronach jesienny wiatr psoci

i liście wciąż strąca na ziemię.

 

Na ścieżce złocistej figlarne promyki

skaczą jak zając w kapuście,

po liściach klonowych dreptają jeżyki,

a słychać tak jakby po chruście.

 

Klonowa aleja w niej złota godzina

trwa aż od świtu do zmroku

klonowa aleja - niemłoda dziewczyna,

a jakaż pełna uroku!

 

 

 

Jesienna niepogoda

 

Tyle jest wierszy o jesieni,

że każdy liść opiewa strofa,

ale poeta nie odmieni

tego, że dzień się co dnia cofa.

 

i już go tyle, co i ciepła,

noce są długie, ranki mgliste,

śliwka, choć od słodyczy lepka,

słońca promienia nie uściśnie.

 

Jesień ma wierszy, że nie zliczę,

a mimo tego zionie chłodem,

więc próżno i ja ten wiersz piszę,

by ogrzać się w tę niepogodę.

 

 

 

Jesienna miłość

 

Gdy spotykają się jesienią

ona i on na spacer krótki,

liście na drzewach się czerwienią

tak, jakby się opiły wódki.

 

A kiedy ten ich krótki spacer

od czterech godzin się nie kończy,

jesienny deszcz wzruszony płacze,

a wiatr im liść we włosy plącze.

 

Wieczorem stary kruk i wrona

widząc ich nadal, kłapią dziobem,

że najwyraźniej on i ona

gdzieś w górze są pisani sobie.

 

 

 

Bursztynowa komnata

 

Na Pomorzu i Mazurach,

na Mazowszu z końcem lata,

wszędzie, nawet w Sowich Górach

bursztynowa jest komnata.

 

Wielka tak, że wiatr w niej hula,

piękna tak, że nie wyrażę,

bursztynowa politura

lśni jak w słońcu lśnią witraże.

 

Na Roztoczu, na Ponidziu,

i na połoninach

ciepłą barwą skrzy się wszystko,

październik w bursztynach.

 

Zimą znowu gdzieś się chowa,

głęboko, pod ziemią,

by odnaleźć się od nowa

za rok, wraz z jesienią.

 

 

 

Przemiany

 

Po złotych liściach wczesną wiosną

zostaną tylko bure błota,

wyrosną młode pędy sosnom,

a miłość się obudzi w kotach,

 

forsycje się rozpalą ogniem,

magnolie się obsypią kwieciem,

na świecie będzie znów pogodniej,

bo słońce zacznie mocniej świecić,

 

zielona trawa zbudzi łąki,

z pąków na drzewach wyjdą liście,

młode motyle i biedronki

w zieleni zgubią się soczystej.

 

I tak przez lato do jesieni

trwał będzie ten festiwal życia,

zimą się życie w śmierć przemieni,

byś znów miał wiosnę do odkrycia.

 

 

 

Jesień jak gdyby na niby

 

Jeszcze parki się mienią barwą pomarańczy

pomieszanej z cytryną, maliną i wiśnią,

liści z koron zdartych mnóstwo w niebie tańczy,

dzikie wino na murze zczerwieniało, przyschło.

 

Kasztany po alejkach toczą się jak życie,

jedne słabo, leniwie, drugie bardziej żwawo,

szarych chmur przybywa na nieba błękicie,

wyziębione ręce grzeje kubek z kawą.

 

Parasole, płaszcze, rękawiczki, szale

wyrastają w parkach jak po deszczu grzyby,

a ja nie chcę z latem rozstawać się wcale

i wierzę, że jest jesień jak gdyby na niby.

 

 

 

Idzie jesień

 

Jesień spódnice ma miodowe,

z lejących jak deszcz materiałów

i swetry żółte, purpurowe,

co przecierają się pomału.

 

Srebrzyste wstążki - te utkane

z babiego lata cienkiej przędzy,

no i kalosze herbaciane,

a bukiet wrzosu trzyma w ręce.

 

I tak ubrana idzie z wolna,

majestatycznie jak matrona

w objęcia zimy. Jesień strojna

co roku w jej objęciach kona.

 

 

 

Jesienne marzenia o lecie

 

Niczym zarzynany kogut

piąta rano budzik drze się,

a od lasu i ogrodu

ciągnie chłód, bo przyszła jesień.

 

Jesień przyszła, liście lecą,

deszcze siąpią, wiatry wieją,

ja zaś przyznam, smutny nieco,

żywię jeszcze się nadzieją,

 

że na chwile jeszcze lato

z ciepłym słońcem do mnie wróci,

popodnosi głowy kwiatom

i z ptakami pieśń zanuci.

 

A tymczasem z drzewa jabłko

na dół spada w trawie gnije,

mały strumień bardziej wartko

płynie, bo od deszczu tyje,

 

chłodne ranki, a wieczory

chmurne tak, że nie wyłażę,

tylko w słoiki przetwory

robię, ale jeszcze marzę,:

 

że na chwile jeszcze lato

z ciepłym słońcem do mnie wróci,

popodnosi głowy kwiatom

i z ptakami pieśń zanuci.

 

 

 

Jesień w domu

 

O szyby deszcz nie dzwoni i dzwonić nie będzie,

bo szyby te rozbiłem w pijackim obłędzie,

by złotą polską jesień wpuścić w moje progi,

to sposób dość skuteczny, prosty i niedrogi

i można się po chwili już w listowiu tarzać,

i radość z obcowania z naturą wyrażać,

i dotąd tak radośnie można się zabawiać,

aż deszcze nas przymuszą, by szyby powstawiać.

 

 

 

Z życia jesiennego ekshibicjonisty

 

Chociaż słota i błota,

nie przechodzi ochota,

by po parku przechadzał się, wszak

odleciały już ptaki,

przerzedziły się krzaki,

a pod płaszczem u niego wciąż ptak.

 

Te co jogę tu ćwiczą,

widząc go: - zboczek! - krzyczą,

z takim chamstwem dość trudno mu żyć,

tylko stare wywłoki,

co ćwiczą nordic walking,

cieszą się, mówiąc, że grzech go kryć.

 

Chodzi w deszczu dnie całe,

dzielnicowy mu pałę

pokazuje i grozi nią mu,

więc zmarznięty co chwila

biegnąc, płaszczyk rozchyla,

to wspomnienie go grzeje w domu.

Kiszonki

Kochamy kapustę kiszoną -

ot tak, w surówce, w bigosie,

a nawet lubimy z żoną

kisić się we własnym sosie.

W słoju ogórki się kiszą,

w kubeczkach mleko się zsiada,

inni gdy o tym słyszą,

się krzywią. Nam to odpowiada.

Przetwory

Śliwkowy zacier już dojrzewa,

ziemniaki zlane już w gąsiory,

pszenicę wnet się poodsiewa

i się przepędzi ze trzy wory.