Wiersze o zimie, zimowe wiersze, 
poezja na zimę

Zimowy sen

Śnieg na dachach leży i ziewa,

leży, ziewa snieg także na drzewach,

drogach, polach, pagórkach i górach,

Wszystko senny śnieg gęsto otula.

Pod tym śniegiem ukryło się wszystko

i śni o tym, że wiosna już blisko,

bo choć zaczął dopiero się grudzień,

wszystko śni o tej wiośnie, jak ludzie.

Sen zimowy, jak zaspy głęboki,

sen zimowy tak mocny, jak mróz,

przylgnął do nas tak, jak szron do okien,

sen zimowy, że wiosna tuż, tuż.

Zimowy pejzaż

Drzewa w puszystych białych czapach,

jak starsze panie w białych lisach,

do życia wokół ostygł zapał

i dookoła śnieżna cisza.

W kryształach sopli woda drzemie,

szyby matowi szronu tafla,

mróz skuł sadzawki, grząską ziemię,

a lodowiskiem stał się asfalt.

Na białych polach czarne wrony,

jak łatki na dalmatyńczykach,

sad z liści śliw ogołoconych

w mgle, co jak gęsty dym, zanika.

Mandarynka

Z błotnistym, czy też z mroźnym grudniem,

gdy mi przychodzi witać zimę,

to lubię się nasycić cudnie

soczystą wonią mandarynek.

W drewnianych skrzynkach, każda z listkiem

zielonym jak świąteczne drzewko,

z pomarańczowej skórki błyskiem

wnosi w grudniowe zimno - ciepło.

Choć dumna, wielka pomarańcza

nad mandarynkę się wywyższa,

to mandarynka mi wystarcza,

w grudniu jest sercu memu bliższa.