Wiersze o wiośnie, wiosna w poezji, 

autorski wybór poezji wiosennej

Po złotych liściach wczesną wiosną

zostaną tylko bure błota,

wyrosną młode pędy sosnom,

a miłość się obudzi w kotach,

 

forsycje się rozpalą ogniem,

magnolie się obsypią kwieciem,

na świecie będzie znów pogodniej,

bo słońce zacznie mocniej świecić,

 

zielona trawa zbudzi łąki,

z pąków na drzewach wyjdą liście,

młode motyle i biedronki

w zieleni zgubią się soczystej.

 

I tak przez lato do jesieni

trwał będzie ten festiwal życia,

zimą się życie w śmierć przemieni,

byś znów miał wiosnę do odkrycia.

 

 

Wiosenna modlitwa

 

Wlej w moje życie więcej światła,

daj więcej mi nadziei Panie,

że zagmatwane się rozgmatwa,

że co upadło znów powstanie.

 

Daj mi ten spokój leśnej głuszy,

daj mi tę siłę tęgich wiatrów,

co niewzruszone niech się wzruszy,

w co zachmurzone, ześlij światło.

 

Wypełnij serce duchem wiosny,

zapachem bzu wypełnij pokój,

obudź do życia pędy sosny

i przywróć błysk smętnemu oku.

 

Okaż swą łaskę burym łąkom,

okaż ją wymarzniętym krzewom,

radosne głosy daj skowronkom,

zielone liście ześlij drzewom.

 

Wlej w moje życie więcej światła,

porannym słońcem mnie powitaj,

obudź nadzieję, która zgasła,

wiśni kwiatami pozakwitaj.

 

Lipna wiosna

 

Dokoła wiosna jak co roku

i jak co roku wszystko kwitnie,

lecz wdarł w tym roku się niepokój

do serca. Wiosna pachnie lipnie.

 

To nie przez lipy lipnie pachnie,

lecz przez złe wiatry, te od Wschodu,

miast wiosny objął dzisiaj strach mnie,

więc by się cieszyć brak powodu.

 

Wiosna przeminie, jak co roku,

nadejdzie lato, przyjdzie jesień,

a po niej zima, lecz niepokój

ze mną zostanie. Źle dzieje się.

 

Słońce, jak kielich tulipana

w białych motylach, które z rana

słuchają, kto w drzewach ćwierka.

 

Dajcie mi proszę spokój święty,

kiedy, jak białe dwa okręty

łabędzie płyną do brzegu.

 

Brzegu jeziora. Słońca iskry

błyszczą się w nim jak deszcz złocisty.

Dajcie mi spokój. Dlatego.

 

zapachem słodkim się zalać,

wsłuchać się w żabie rechoty

i dziwić się tym, którzy z dala

przyjść tu nie mają ochoty.

 

A kiedy chmara komarów

pijane duchy rozpędzi,

wciąż pachnie tu bez umiaru

jaśminu kwiat na gałęzi.

 

Zapachem swoim nas woła

do tego miejsca odkrycia,

bo wiosna najbardziej wesoła

jest przy cmentarzu za życia.

 

 

 

 

Z mgiełki piasku wytarta o biust

i podana na smukłej twej dłoni

lub włożona mi prosto do ust...

Tak do ciebie mam słabość, jak do niej.

 

Dziś jak co roku kwitnie bez,

a łza się kręci w oku,

bo wszystko tak jak wtedy jest,

lecz nie ma ciebie z boku.

 

Litanii z dala słychać dźwięk,

szarzeją chmury w niebie,

mniej pachnie jednak dziś ten bez,

bo ten bez jest bez ciebie.

 

 

Czy się z nieba żar leje, czy siąpi,

nawet wtedy, gdy wieje, że hej,

ona nigdy uśmiechu nie skąpi,

tym co mają ten uśmiech dla niej,

 

a konwalie ma takie pachnące,

że pojadę następnym tramwajem,

bo się kończą konwalie kwitnące

i dopiero powrócą tu z majem.

 

 

 

 

 

Deszczowa wiosna

 

Maj rozkwitał tej wiosny ospale,

Jakby bardziej był marcem niż majem

I dziewczęta miast być w krótkich spódnicach,

Ubierały się - jak zakonnica.

 

Ptaki smętne siedziały na drzewach,

Brzydka wiosna, nie warto śpiewać,

Bo i po cóż słowicze trele,

Kiedy leje , bez przerwy leje.

 

Na krakowskim Rynku w dorożkach

Przysypiali zziębnięci woźnice,

Brzydka wiosna, deszczowa wiosna,

Toną w deszczu puste ulice.

 

Wtem mój stary znajomy, strażak,

Który trąbi z Wieży Mariackiej,

Krzyknął: „Wreszcie się wypogadza,

Już przestaje padać na Brackiej.

 

 

 

Słowik

 

Kiedy słowiczy słychać śpiew,

światłocień strzela z łuków drzew,

motyl wykluwa się z poczwarki,

biedronka ma na plecach ciarki,

a ludzie światli i ci prości

myślą już tylko o miłości

takiej, co w piersiach aż zatyka,

czułej tak, jak ten śpiew słowika.

 

 

 

Maj w Bieszczadach

 

Gdy słońce nad połoninę

zza chmury okrąg wytacza,

budzą się cerkwie w dolinie,

na dobry dzień wiara wraca.

 

Strumień radośniej się sączy,

ptaki szczęśliwiej ćwierkają,

tańczą motyle, biedronki,

a łąki kwietne się mają.

 

Trawy aż rwą się do słońca,

a słońce w trawach tych brodzi,

wiosna dokoła, bez końca

a przy niej bardziej my młodzi.

 

Idziemy przez połoninę,

radosny śpiew echo niesie,

jak chłopak przez strumień dziewczynę,

Bieszczady w maju - żyć chce się.

 

 

 

 

Dwaj poeci

 

Piewca śmierci, rozpaczy i gniewu

Z piewcą życia, radości, pogody

Dziwnym trafem spotkali się, żeby

Poetyckie rozegrać zawody.