07 sierpnia 2024

"Exegi monumentum", "Non omnis moriar" - krytyka horacjańskiego motywu nieśmiertelnego poety, żyjącego w swoim dziele, w moich wierszach i piosenkach

Żyję na tyle długo i na tyle długo obracam się w środowisku literackim, że zdążyłem osobiście poznać całe rzesze wybitnych poetów, którzy już niestety odeszli, a ja dziś nie pamiętam większości z nich nazwisk.

W czasach, gdy byłem częstym bywalcem wieczorów autorskich, kilka razy w tygodniu miałem zaszczyt słuchać wierszy wybitnych, niezwykłych, nowatorskich, czy wielce klasycznych, okrzykiwanych przez krytykę przełomowymi i niezapomnianymi. Przy okazji mogłem poznawać autorów, okrzykiwanych za życia mianem legendy, poetyckiej gwiazdy. Dziś w świecie mediów społecznościowych ten trend się tylko spotęgował, bo bez większego wysiłku, poprzez sumienne siedzenie na Facebooku, publikowanie, i wymianę polubień, można wyhodować sobie pokaźne grono wielbicieli.

Niestety, w przypadku wszystkich nas marzenia o tym ,że będziemy nieśmiertelni poprzez swoje dzieła to mrzonki, a w przypadku większości z nas takimi mrzonkami jest też to, że pamięć o nas dzięki naszym dziełom przetrwa znacznie dłużej, niż trwałaby, gdybyśmy ich nie stworzyli.

W zaprezentowanych poniżej piosenkach i wierszach polemizuję ze słynną Odą XXX z Księgi III Horacego, gdyż uważam, że życie dzieła po śmierci twórcy jest w równym stopniu satysfakcjonujące zmarłego poetę, co kadzidło każdego nieboszczyka, bez względu na profesję.

Umieramy całościowo, ostatecznie, do końca, a od tej chwili przestajemy tyleż czerpać satysfakcję z poczytności naszych dzieł, co i odczuwać rozpacz z faktu ich zapomnienia.

Ślad stopy na piasku

Odciskam stopy ślad na piasku

na wielkiej Plaży Zapomnianych,

bez fleszy, fanfar, bez oklasków,

zniknę jak srogich fal bałwany,

Me życie o śmierć się rozbije,

tak, jak grzbiet fali o falochrony,

ślad stopy morska woda zmyje

i tylko piach zostanie słony.

Gdybym w granicie ślad zostawił,

lub w spiżu odlał kształt swej stopy?

Też by go w końcu czas zjadł, strawił

i też by nikt nie mówił o tym.

Pamięć nas może trochę przeżyć,

krócej lub dłużej przetrwać może,

lecz do niej śmierć też zęby szczerzy,

nic w nieskończoność trwać nie może.

Odciskam stopy ślad na piasku,

wkrótce po śladzie nie ma śladu,

w sierpniowym niebie gwiazdy gasną,

na łeb, na szyję lecą na dół.

Non omnis moriar

- Nie wszystek umrę - rzekł poeta,

a że poezja to rzecz święta,

nie wszystek umarł, choć gazeta

pisze, że umarł w stu procentach.

Tak też napisał w akcie zgonu

lekarz - nieopierzony chłystek,

choć długo wyjaśniałem to mu,

że wprawdzie umarł, lecz nie wszystek.

Pogrzeb się odbył trzy dni później.

Tłum żałobników w świetle słońca

płakał i płacząc, mówił: - cóż, nie

żyje już, ale nie do końca.

Pomnik ze spiżu ma dziś w mieście

i dzieł zebranych duży nakład,

lecz tak naprawdę umarł wszystek.

Sam się przekonasz o tym. Zakład?

Nie całkiem zmarli

Poeta żyje w swoich strofach,

a malarz - w swych obrazach,

tak, jak tapicer - w krzesłach sofach,

a wół - w wołowych zrazach.

Parlicki.pl

Designed by Mariusz Parlicki 2016 -2024